Dva jedinstvena “ambijentalna” albuma, jedan novi i jedan stari, vraćaju nas drugačijem promišljanju popularne muzike, kao nečega što može biti umetnost.
Dragan Ambrozić

Kad je negde sredinom sedamdesetih godina prošlog veka Brajan Ino izašao sa novim imenom “ambijentalna muzika”, za atmosferična i evokativna instrumentalna dela koja je počeo da objavljuje pošto je otišao iz velikog engleskog art-rok benda Roksi mjuzik, niko nije mislio da će se tako specifičan, pa i hermetičan izraz, pretvoriti u poseban žanr.